اگر پــول نداريـد، بميـريد!

از زمانی که بحث خودگردانی بیمارستان های دولتی مطرح شده مشکلات این مراکز نیز بیشتر شد. بیمارستان برای این که دخل و خرجش را یکی کند مجبور است به پرسنل و پزشکان فشار بیاورد که بیشتر کار کنند و از بیماران نیز پول بیشتری می گیرد که بتواند روی پا بایستد چرا که از بیرون کمکی به او نمی شود.

وارد ساختمان بزرگ اما فرسـوده بیمارستان که می شوی، بوی نامطبوعی میهمان مشامت می­ شود و بعد از چند ثانیه مجبورت می کند به رغم میل باطنی جلوی بینی و دهانت را بگیری و وارد بخش ها شوی. اینجا بیمارستانی در جنوبی ترین قسمت پایـــتخت و هـمسایه ریل هایی است که مسافران را به شـــهرهای جنوبی می برند. حال عمومی بیمارستان حتی نزارتر از بیمارانی است که به امید معالجه در آن بستری شده اند و فضای سبز بیمارستان زیر انبوهی از برف که مدت هــای مـدیــدی از بـارش آن می گذرد، پنهان شده.

فلش هایی که روزگاران گذشته از سفیدی به برف طعنه می زدند به مرور زمان به سمت محو شدن در دل آسفالت ها می روند و هنوز قرار است نقش راهنمای مراجعه کنندگان را به محوطه داخلی بیمارستان بازی کنند. مثل همه بیمارستان ها برای رفتن به بخش هایی که در طبقات بالا قرار دارند ناچاری یا از آسانسور استفاده کنی یا پله. اما ظاهرا آسانسورهای این بیمارستان بین ساعات 14 تا 16 که زمان ملاقات است بنای ناسازگاری را نه با مراجعه کنندگان که حتی با بیمارانی می گذارند که قرار است برای ادامه درمان به بخش های مختلف مراجعه کنند.

پشت درهای دو آسانسوری که انگار بین طبقات مفقود شده اند، کودک بیماری که حال خوشایندی ندارد روی تخت دراز کشیده و در سرمایی که راهروی بیمارستان را در آغوش کشیده به گفته همراهانش بیشتر از 10 دقیقه است که منتظر آسانسور مانده تا به رادیولوژی برود اما از آسانسور خبری نیست. تنها وسیله گرمایشی کودک بیمار پتوی نازکی است که به همراه چادر سفید مادر وظیفه گرم کــردن او را به عهده گرفته اند و به خــوبی نمی توانند انجام وظیفه کنند و آسانسور ها هم چنان در بین طبقات مفقودند. مادر کودک مضطرب تر از آنی است که بتواند جوابگوی سوالاتمان باشد و به این بسنده می کند که از سرنداری مجبور شده فرزندش را در اینجا بستری کند و بعد از گذشت 5 روز هنوز آثار بهبودی در او دیده نمی شود و به علت این که طبق قانون بیمارستان صبح ها نمی تواند در بخش باشد هنوز نتوانسته دکتر معالجش را ببیند.

طبق قانون بیمارستان و به گواهی برگه هایی که در ابتدای بخش ها روی دیوار زده شده، همراه بیمار از ساعت 7:30 صبح به بعد مجاز نیست در بخش و کنار بیمار بماند و به همین دلیل بسیاری از بیمارانی که نیاز به همراه دارند

این متخصص بیهوشی عمده ترین مشکلات بیمارستان های دولتی را بحث خودگردانی و عدم تناسب تعرفه های تصویب شده با تورم حاکم بر جامعه می داند و معتقد است، عدم پوشش کامل بیمه واقعی در کنار تعرفه های نامناسب باعث بروز مشکلات در مراکز درمانی دولتی شده است.
در این ساعات با مشکل روبه رو می شوند. کمبود نیروی پرستاری نیز که در همه بیمارستان های دولتی مشهود است مزید بر علت می شود و مشکلات بیماران بستری را – خصوصا آن ها که نیاز به همراه دارند – در مراکز دولتی دو چندان می کند. به رغم محوطه وسیع بیمارستان که اجازه استفاده از هلی کوپتر امداد را به مرکز اورژانس داده و با وجود ساختمان بزرگ آن، سقف راهروها کوتاه و تعداد لامپ های کم نوری که روشن هستند، محدودند و این به دلگیری فضای غم بار بیمارستان دامن می زند.

درهای اتاق ها انگار سال هاست که رنگ نخورده و دست هیچ نقاشی آنها را لمس نکرده است. درها به قدری در گذر زمان زخم خورده اند که دیگر هیچ جای امیدی به بهبودی آنها نیست و حتی دستگیره ای هم برای یاری ندارند. این وضعیت در تمام طبقات و بخش ها به چشم می خورد. تخت های فرسوده، ملحفه هایی که سال ها از خریداری آنها گذشته، اتاق های بزرگ اما پر از تخت که در ساعات ملاقات دیگر جایی برای نفس کشیدن ندارند و مثل بقیه مراکز درمانی دولتی کمبود پرسنل پرستاری و خدمات کاملا مشهود است و باعث نارضایتی همراهان و بیمارانی که فقط به خاطر هزینه کمتر ناچار شده اند در این مرکز معالجه شان را پیگیری کنند.

* طرح خودگرداني بيمارستان‌ها، ريشه مشكلات

دکتر “فارس نجاری” رئیس بیمارستان شهدای هفتم تیر به رغم هماهنگی های قبلی برای انجام مصاحبه پذیرایمان نشد. اما دکتر “آل بویه” رئیس سابق این بیمارستان با تائید مشکلات موجود در مراکز درمانی دولتی در خصوص معضلات این بیمارستان گفت: بیمارستان شهدای هفتم تیر به علت موقعیت سوق الجیشی و پذیرش تعداد زیاد بیماران تصادفی از سراسر تهران با کمبود امکانات اولیه، نیروی پرستاری و تجهزات روبه رو است. وی تاکید کرد، اگر چه قسمت اورژانس بیمارستان تعمیر و بازسازی شده و بسیاری از تجهیزات به روز رسانی شده اند ولی دولت باید برای پرسنل این قبیل مراکز امتیاز خاصی را قابل شود که بعد مسافت و کمبود امکانات را به جان می خرند و باز هم در این بیمارستان کار می کنند.

این متخصص بیهوشی عمده ترین مشکلات بیمارستان های دولتی را بحث خودگردانی و عدم تناسب تعرفه های تصویب شده با تورم حاکم بر جامعه می داند و معتقد است، عدم پوشش کامل بیمه واقعی در کنار تعرفه های نامناسب باعث بروز مشکلات در مراکز درمانی دولتی شده است. بحث خودگردانی بیمارستان های دولتی که چند سالی است مطرح و به اجرا گذاشته شده از مهم ترین معضلات بخش بهداشت و درمان است که در کنار کم کاری سازمان های بیمه گر باعث بروز نارضایتی در این بخش شده است و تا زمانی که وضعیت بیمارها و تعرفه ها مشخص نشود این مشکل هم چنان باقی است.

* نمونه آموزشی یا بیمار

اکثر مراجعه کنندگان به مراکز دولتی از سر ناچاری و برای فرار از پرداخت هزینه های درمانی در بخش خصوصی به این مراکز روی می آورند اما در اکثر مواقع نتیجه مطلوبی ازاین سیستم درمانی نمی گیرند.
همه این مصائب و مشکلات به طرح خودگردانی بیمارستان ها بر می گردد و آموزش دانشجویان فدای این شده که بیمارستان به هر صورتی که هست باید هزینه های خود را تامین کند. دکترآل بویه نیز معتقد است تا وقتی نظام بهداشت و درمان کشورمان دچار بی نظمی باشد و انسجام نداشته باشد باید شنونده گلایه های مردم از مراکز درمانی دولتی باشیم.
زن جوان کنار تخت مادرش ایستاده و به زور سعی می کند مقداری آب میوه به او بخوراند. از وضع بد رسیدگی به بیماران شکایت می کند و می گوید از صبح که از بخش بیرون رفته ایم تا الان یکی نبوده که یک لیوان آب میوه به مادرم که تازه جراحی کرده است بدهد و ما هم تا ساعت ملاقات حق ورود به بخش را نداریم. وی به علت بستری شدن مادرش اشاره می کند و می گوید: مادرم 4 روز پیش از پله سقوط کرد و لگنش شکست.

اورژانس به رغم میل ما او را به این بیمارستان آورد و به خواهش ما که می خواستیم مادرمان را به یک مرکز درمانی دیگر ببریم توجهی نکرد و گفت: در غیر این صورت باید بیمارتان را خودتان به هر بیمارستانی که می خواهید، ببرید. زن جوان از نبود پزشکان جراح در بیمارستان شکایت می کند و می گوید: روزی که مادرم را در بیمارستان بستری کردند به علت نبود پزشک جراح، او را تا دو روز عمل نکردند و حتي پای او را هم ثابت نگه نداشتند تا درد کمتری بکشد و فقط در این دو روز به وی مسکن تزریق می کردند تا دردش کمتر شود و روز سوم که پزشک جراح آمد بعد از عمل به ما گفت زیاد به سالم شدن مادرتان امیدوار نباشید با این وضع این پا دیگر برای او پا سابق نخواهد شد.

اکثر بیمارستان دولتی، آموزشی هستند و در آنها از بیمار به عنوان نمونه آموزشی استفاده می شود. این امر اگرچه به خودی خود بد نیست در تمام دنیا امر مرسوم است که در مراکز آموزشی درمانی انجام می شود. اما نکته مهمی که در مراکز آموزشی درمانی كشورمان به دست فراموشی سپرده شده این است که در همه جای دنیا مرسوم است در ازای بهره برداری علمی از بیمار خدمات بیشتری به وی ارائه می شود تا بتوان رضایت او را جلب کرد اما در بیمارستان های دولتی خلاف این امر صادق است.

بیماران بستری شده در مراکز دولتی آموزشی در روز چند بار مورد معاینه دانشجویان پزشکی قرار می گیرند و اکثر مواقع همراهان بیمار نمی دانند پزشک معالج بیمارشان چه کسی است و چه نوع درمانی برای وی در نظر گرفته شده است. ضمن این که در بیمارستان های دولتی هیچ کس مسئول بیمار نیست تا بتوان در صورت قصور او را بازخواست کرد. دکتر “امیر هوشنگ احسانی”، عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی می گوید: بیمارستان آموزشی چاره ای جز این ندارد که از بیمار به عنوان نمونه آموزشی استفاده کند ولی باید حرمت بیمار نگه داشته شود.

این متخصص پوست معتقد است: همه این مصائب و مشکلات به طرح خودگردانی بیمارستان ها بر می گردد و آموزش دانشجویان فدای این شده که بیمارستان به هر صورتی که هست باید هزینه های خود را تامین کند. دکترآل بویه نیز معتقد است تا وقتی نظام بهداشت و درمان کشورمان دچار بی نظمی باشد و انسجام نداشته باشد باید شنونده گلایه های مردم از مراکز درمانی دولتی باشیم. وی می گوید وقتی کسی وارد مجموعه آموزشی درمانی می شود باید این نکته را بپذیرد که دانشجویان او را مداوا می کنند ولی وقتی نظام بهداشتی – درمانی درست نباشد به این صورت تبعاتش را نشان می دهد که مریض می گوید از سیستم دولتی نتیجه نمی گیریم و به سمت مراکز خصوصی می رود تا بتواند نتیجه بهتری بگیرد.

این متخصص بیهوشی

از زمانی که بحث خودگردانی بیمارستان های دولتی مطرح شده مشکلات این مراکز نیز بیشتر شد. بیمارستان برای این که دخل و خرجش را یکی کند مجبور است به پرسنل و پزشکان فشار بیاورد که بیشتر کار کنند و از بیماران نیز پول بیشتری می گیرد که بتواند روی پا بایستد چرا که از بیرون کمکی به او نمی شود.
تصریح می کند: اگر نظام تعرفه ها و بیمه ها حل شود بسیاری از مشکلات و معضلات قابل حل و پیگیری است.

* ناراضی از رازی

ساعت 8 صبح به بیمارستان می رسی و با رفتن به داخل ساختمان متوجه می شوي هیچ کس جلوی بخش پذیرش نیست. سرمست و شاد از این که هیچ کس سحرخیزتر از تو نیست در خواست شماره می کنی اما با نگاهی عاقل اندر سفینه روبه رو می شوي و هرچه به ذهنت فشار می آوری علتش را نمی یابی.

مرد از پشت شیشه ای که به محلی برای یادگاری اثر انگشت ها تبدیل شده همان طور که نگاهت می کند، می گوید: نوبت برای امروز تمام شده، اگر می خواهی نوبت دکتر بگیری فردا اول وقت بیا. و این اول وقت معنایی جز ساعت 5 صبح ندارد و تو چنان سرخورده می شود که سرحالی سحرخیزی از سرت می پرد و تا ظهر به این فکر می کنی که فردا باید سحرخیز از امروز باشی تا بتوانی شرفیاب محضر پزشکانی شوی که تعهد داده اند فقط و فقط در خدمت سلامتی بیماران باشند و تنها چند ساعتی را به این امر در مراکز دولتی اختصاص می دهند.

این حکایت مراجعه کنندگانی است که برای درمان به درمانگاه بیمارستان رازی مراجعه می کنند. بیمارستانی که همه آن را به عنوان مرکز تخصصی پوست می شناسند و عمری 74 ساله دارد. این مرکز دولتی نیز مثل اکثر مراکز دولتی دیگر ساختمانی فرسوده و پذیرای تعداد زیادی از مراجعه کنندگانی است که حجم کار بالایی را می طلبند. اگر بتوانی و موفق شوی اول صبح – همان 5 صبح – برای پزشکان متخصص درمانگاه نوبت بگیری دو راه پیش رو داری یا می توانی به خانه بروی و دوباره به بیمارستان برگردی یا این که در سالن انتظار منتظر بمانی. نیمکت های سالن انتظار به نظر می رسد به قدمت بیمارستانند و بیمارهایی چون تو و بد حال تر از تو را به خود دیده اند. اگر ساختمان فرسوده بیمارستان زبان داشت چه حکایت های شنیدنی از انواع و اقسام مراجعه کنندگان می توانست نقل کند.

صف های طولانی برای گرفتن نوبت، دعوا بر سر جلوتر یا عقب تر بودن، چک و چانه زدن با مسئول پذیرش برای معاینه توسط یک پزشک خاص قبول و رد دفترچه های بیمه و… همه و همه از مسائل مبتلا به این بیمارستان ها و دیگر بیمارستان های این چنینی است. دکتر “امیر هوشنگ احسانی” متخصص پوست در مورد معضلات بیمارستان های دولتی می گوید: از زمانی که بحث خودگردانی بیمارستان های دولتی مطرح شده مشکلات این مراکز نیز بیشتر شد. بیمارستان برای این که دخل و خرجش را یکی کند مجبور است به پرسنل و پزشکان فشار بیاورد که بیشتر کار کنند و از بیماران نیز پول بیشتری می گیرد که بتواند روی پا بایستد چرا که از بیرون کمکی به او نمی شود.

وی در مورد ازدحام در درمانگاه بیمارستان تصریح کرد: به دلیل همان نظام ناعادلانه تعرفه ها و هزینه نکردن بیمه ها، بیمارستان مجبور است تعداد مریض بیشتری را ویزیت کند و به همین دلیل کیفیت کار پایین می آید در صورتی که در بیمارستان های خصوصی این مشکلات دیده نمی شود. طبق اصل 29 قانون اساسی برخورداری از تامین اجتماعی از نظر بازنشستگی، بیکاری، پیری، از کار افتادگی، بی سرپرست،
بعد از گذشت 30 سال از پیروزی انقلاب اسلامی تعداد زیادی از شهروندان از حمایت بیمه ها محروم هستند و آنها نیز که بیمه شده اند نمی توانند بهره قابل قبولی از این سیستم ببرند و در مواقع نیاز به بحث درمان باید درصد قابل توجهی از هزینه های درمانی را از جیب خود بپردازند.
در راه ماندگی، حواث و سوانح و نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت های پزشکی به صورت بیمه حقی همگانی است و دولت مکلف است طبق قوانین از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت های مالی فوق را برای همه افراد کشور تامین کند.

این در حالی است که بعد از گذشت 30 سال از پیروزی انقلاب اسلامی تعداد زیادی از شهروندان از حمایت بیمه ها محروم هستند و آنها نیز که بیمه شده اند نمی توانند بهره قابل قبولی از این سیستم ببرند و در مواقع نیاز به بحث درمان باید درصد قابل توجهی از هزینه های درمانی را از جیب خود بپردازند. هزینه ها و مخارج سنگین درمانی نیز به حدی بالاست که به گفته کارشناسان هر سال یک و نیم میلیون ایرانی به همین دلیل به زیر خط فقر می روند. از طرف دیگر نیز هم خدمات دهندگان نظام سلامت و هم خدمات گیرندگان هر دو از این وضع ناراضی هستند.

طبق تحقیقات وزارت بهداشت و درمان نیز از هر 10 مراجعه بستری به بیمارستان ها یک مورد منجر به سقوط فرد به زیر خط فقر می شود.

دکتر حسین زارع استاد دانشگاه در گفت و گو با ایسنا با انتقاد از سیستم سلامت کشور گفت: اندکی بیش از نیم درصد بستری شدگان در بیمارستان علاوه بر هزینه کردن پس انداز خود برای درمان، تن به فروش دارایی ها خود داده اند و 4/1 درصد از افراد جامعه نیز به علت بستری شدن در بیمارستان علاوه بر صرف تمام درآمدهای خود مجبور به صرف تمام پس‌اندازهای خود شده اند به طوری که می توان گفت: 9/1 درصد از افراد جامعه در سال 81 به علت بستری شدن در بیمارستان متحمل هزینه های کمرشکن شده و به زیر خط فقر سقوط کرده اند.
سخنان دکتر زارع در حالی بیان می شود که در سال 86 به استناد آمار و سخنان کارشناسان مردم 80 درصد هزینه های درمانی و بستری را خودشان می پردازند این در حالی است که طبق برنامه چهارم توسعه سهم مردم باید از هزينه های درمان به کمتر از 30 درصد تا پایان سال 88 برسد.

…

با گذشت بیش از 3 دهه از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز بخش سلامت جامعه در محرومیت به سر می برد به گونه ای که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان و مدیران دولتی، دولت فعلی و دولت های قبلی هیچ کدام زیربار تعرفه های سلامت و بودجه واقعی وزارت بهداشت و درمان نمی‌رفتند و سلامت را در اولویت برنامه‌های خود قرار نمی دادند و این برخلاف اصل 29 قانون اساسی است که دولت را مکلف به تامین منابع مالی برای همگان کرده است. موقوفه ای برای نیازمندان از معدود بیمارستان هایی که وقف وزارت بهداشت و درمان شده است.

مرکز درمانی فیروزآبادی در جنوبی ترین نقطه پایتخت است که بیش از 73 سال از عمر آن می گذرد. گفته می شود نحوه ساخت این بیمارستان مطابق با بیمارستان‌سازی در کشور فرانسه است و ساختمان های آن در فضای سبز و بزرگ محوطه پراكنده و همين امر سرويس‌دهي را مشكل و هزينه‌هاي نگهداري از اين مركز آموزشي را بالا برده است. ساختمان اين بيمارستان نيز در مقابل زلزله به هيچ وجه مقاوم نيست و در اثر
هزینه ها و مخارج سنگین درمانی نیز به حدی بالاست که به گفته کارشناسان هر سال یک و نیم میلیون ایرانی به همین دلیل به زیر خط فقر می روند. طبق تحقیقات وزارت بهداشت و درمان نیز از هر 10 مراجعه بستری به بیمارستان ها یک مورد منجر به سقوط فرد به زیر خط فقر می شود. اندکی بیش از نیم درصد بستری شدگان در بیمارستان علاوه بر هزینه کردن پس انداز خود برای درمان، تن به فروش دارایی ها خود داده اند و 4/1 درصد از افراد جامعه نیز به علت بستری شدن در بیمارستان علاوه بر صرف تمام درآمدهای خود مجبور به صرف تمام پس‌اندازهای خود شده اند.
بروز حادثه‌اي طبيعي، فاجعه‌اي مرگبار را رقم مي‌زند. اگرچه چند سالي است كه به تعداد بخش‌هاي درماني اين مركز اضافه شده است اما هنوز اين بيمارستان مشكلات زيادي دست و پنجه نرم مي‌كنند.

اكثر مراكز درماني دولتي تا قبل از طرح خودگرداني مشكلات چنداني نداشتند و با اجراي اين طرح بر مشكلات آنها افزوده شد. به گفته دكتر “پايدار” – رئيس بيمارستان فيروزآبادي – اين بيمارستان بين سال‌هاي 78 تا 85 يا بدهي 2 ميليارد و 600 ميليون توماني مواجه شد كه در اثر بالا رفتن هزينه‌هاي بيمارستان، پرسنلي، تعمير و تجهيزات و اداري – اجرايي بود و تاكنون راه‌حلي براي اين بدهي‌ها پيدا نشده است. واقع شدن بيمارستان در منطقه‌اي پرجميعت و به روز نشدن تجهيزات شهروندان منطقه و پرسنل اين بيمارستان را با مشكلات عديده‌اي مواجه مي كند.

دكتر پايدار معتقد است: اكثر تجهيزات بيمارستاني در بيمارستان‌هاي دولتي شمال شهر متمركز شده است و قابل مقايسه با مراكز جنوب شهر نيست. وي مي‌گويد: با وجودي كه دولت چند سالي است شعار محروميت‌زدايي مي‌دهد اما در زمينه بهداشت ودرمان نه تنها محروميت‌زدايي نشده است كه اين فاصله‌ها به مرور زمان بيشتر و بيشتر شده است و بيمارستان‌هاي جنوب شهر همچنان در محروميت دست و پا مي‌زنند. وي در رابطه با طرح خودگرداني بيمارستان‌ها كه باعث بروز مشكلات جدي براي اين مراكز درماني شده است مي‌گويد: با اين طرح محيط بسته‌اي براي بيمارستان‌ها ايجاد شده طبعا هر بيمارستاني كه درآمد بيشتري داشته باشد توان بيشتري براي خرج كردن دارد و بهتر كار مي كند.

دكتر پايدار در مقايسه بيمارستان‌هاي خصوصي و دولتي مي گويد: دست مدير بيمارستان خصوصي براي خرج كردن بازتر است چون منابع مالي زيادي در اختيار دارد و عملكرد هر سيستم بستگي به پشتوانه مالي آن دارد. در بيمارستان هاي خصوصي برنامه‌ريزي راحت‌تر است و دخل و خرج آن به نسبت بيمارستان‌هاي دولتي مناسب‌تر است. بخش‌هاي ccu و Icu اين بيمارستان به تازگي بازسازي شده اند. اتاق‌هايي که روزگاري محل جراحي بوده اند اين روز‌ها محل بستري بيماران قلبي است كه احتياج مراقبت‌هاي ويژه دارند. اين بخش‌ها اصلا قابل مقايسه با ديگر بخش‌‌ها و درمانگاه، بيمارستان نيست. بخش‌هاي قديمي بيمارستان حالي نزار دارند و بيم آن مي‌روند كه با توقف زياد در اين بخش‌ها خود نيز جزو يكي از بيماران بستري در اينجا شويم تخت‌هاي فرسوده، پرده‌هاي قديمي، اتاق‌هاي رنگ و رو رفته و راهروهاي دلگير از مشخصه‌هاي اكثر بيمارستان‌هاي دولتي است.

مراكزي كه اگر دولت با چشم رحمت به آنها مي‌نگريست امروز وضع بهتري داشتند و كمتر شكايتي از آنها به گوش مي‌رسيد. وضع درمانگاه این بیمارستان نیز دست کمی از بخش های قدیمی آنجا ندارد. به گفته اکثر افرادی که در درمانگاه بودند نوبت دهی در این بیمارستان نیز از اصول خاصی پیروی نمی کند به گونه ای که برخی پزشکان این بیمارستان فقط تعداد محدودی بیمار را ویزیت می کنند و اگر راس ساعت تعیین شده برای گرفتن نوبت در درمانگاه نباشی نمی توانی از امکانات آنجا استفاده کنی. اما رئیس بیمارستان در این مورد عقیده دیگری دارد. به گفت وی محدودیت نوبت دهی در درمانگاه بیمارستان فیروز آبادی در روزهای خاص و برای براخی از متخصصان مقل قلب و ارتوپدی است و در این موارد هم اگر وضعیت بیماری اورژانسی تشخیص داده شود بلافاصله توسط پزشکان معاینه می شود.

* اين گزارش پيش از اين در روزنامه حزب الله منتشر شده است.