تریبون مستضعفین – رضا احسان پور – چندی پیش اعترافات سکینه آشتیانی که به اتهام رابطه نامشروع و قتل همسرش دستگیر شده بود، از تلویزیون پخش شد؛ جدا از تمامی حرف و حدیث ها و جنجال‌هایی که به راه افتاد، نکته‌ای که این وسط از دید خیلیها پنهان ماند، طرز پوشش این فرد و امثال او در این مواقع است.
چه لزومی دارد مجرمی که تقیدی به دین ندارد و رفتار و اعمال او تا قبل از دستگیری خلاف موازین شرعی بوده است، بعد از دستگیری، در زندان، دادگاه، هنگام مصاحبه و پخش اعترافاتش با حجاب اسلامی و به ویژه با چادر ظاهر شود؟ آیا اگر او با پوششی متعارف بغیر از چادر در مقابل دوربین قرار بگیرد مشکلی پیش می‌آید؟
چادر برای خیلیها قداست دارد و آن را ارثیه حضرت زهرا (س) می‌دانند؛ اینگونه رفتار کردن با نشانه‌های مذهبی، معنایی بجر بی‌احترامی دارد؟ آیا این کار کمک به ترویج حجاب و عفاف می‌کند؟ آیا در فیلم‌ها و سریال‌های همین صدا و سیما و سینماها زنانی با پوشش‌ها و آرایشی ناهنجار وجود ندارد و نشان مردم داده نمی‌شود؟ آیا این رفتار متناقض مصداق بستن سنگ و رها کردن سگ نیست؟ آیا باید تفاوتی بین آن زن مومنی که با اعتقاد و عشق، چادر می‌پوشد و این دسته افراد مجرم باشد یا خیر؟
چرا به راحتی تصویری که در ذهن خیلیها ممکن است تا ابد شکل بگیرد را مخدوش می‌کنند؟ یا در خیلی از موارد دیگر مردان مجرم هنگام حضور در دادگاه با ظاهری شرعی و ریش ظاهر می‌شوند. این حرف، حرف امروز نیست. مد‌ت‌هاست که رسانه ملی و سینماگران عمداً یا سهواً تصویری که از اقشار محروم و سطح پایین جامعه نشان می‌دهند، تصویریست که با المان‌های مذهبی مثل چادر همراه است. چرا روشنفکران جامعه در فیلم‌ها و سریال‌ها از مرفهینی هستند که رنگ و بوی مذهب در رفتارهای آن‌ها در طول نمایش فیلم کمتر یا اصلا به چشم نمی‌خورد و کسانی در فیلم به این افراد به عنوان کلفت و نوکر خدمت می‌کنند که بیشتر از قشر مذهبی و مقید به آداب اسلامی هستند؟
این دسته بندی نه تنها مذهبی‌ها را بد جلوه می‌دهد بلکه تصویر غلطی از قشر مرفه هم در ذهن ها می‌سازد. کسی مخالفتی با رفاه ندارد ولی آیا همه مرفهین جامعه ما لاقید و کافر هستند؟ در خیلی از موارد اگر بیشتر دقت کنیم متوجه می‌شویم که این خود ما هستیم که جاهلانه تیشه به ریشه اعتقادات جامعه می‌زنیم. لزوم بازنگری جدی در این موارد به ظاهر کوچک ولی در باطن با تاثیرات مخرب جبران ناپذیر احساس می‌شود. تا از این دیرتر نشده، باید کاری کرد.
خدا رحمت كند پدر و مادر نويسنده را كه چه راست و درست گفته و نوشته است