تریبون مستضعفین- سید رسول فتوحی
مسعود ده‌نمكي را با سه گانه اخراجي هايش مي شناسند كه پرفروش ترين فيلم تاريخ سينماي ايران تا كنون بوده است. ده نمكي در انتخاب موضوع استعداد خاصي دارد و ذايقه مخاطبانش را مي شناسد، فيلم “رسوايي” آخرين ساخته ده نمكي را مي‌توان نسبت به فيلم‌هاي قبلي وي گامي رو به جلو دانست كه تفاوت هاي قابل توجهي با آنها دارد، قابليت ديدن و نقد كردن دارد و حداقل نسبت به بسياري از فيلم‌هاي جشنواره مخاطب را آزار نمي‌دهد. فيلم حرف هاي خوبي براي گفتن دارد اما آنها را خيلي ساختگي بيان ميكند. ريتم خوب فيلم تا انتها حفظ شده و تصاوير نسبتا خوب از امتيازات فيلم است در كارگرداني هم نسبت به سه گانه‌اش رشد قابل توجهي داشته است.
فيلمساز مي‌خواهد راوي همان حديث پيامبر اكرم(ص)، دعوت كننده مردم به غير زبان باشد و انصافا هم توانسته آن را در بياورد و بدون هيچ گونه شعار و بدون لقلقه هاي زبان و فقط به كمك عمل توانسته پيامش را برساند، دختر كه در ابتدا حتي نمي‌خواهد صداي اذان را بشنود و پنجره را مي بندد در انتها آن را براي شنيدن صداي اذان باز ميكند و حتي در جاهايي كه پيش نماز محله حديثي مي خواند و يا صحبتي مي كند براي مخاطب قابل پذيرش است، به عبارتي ديالوگ ها خيلي خوب در دهان شخصيت ها جا گرفته‌اند و به قول معروف به در گفته نمي‌شود كه ديوار بشنود. اما اشكال اصلي در فيلمنامه است و البته ديدگاه فيلمساز، وي ديد سياه و سفيد بدي نسبت به آدم هاي و شخصيت هاي جامعه دارد كه در يك طرف يك نفر خوب است و فرد خوب هم فردي است كه كامل و معصوم است به طوري كه حتي زير پونس را هم حدس ميزند و نه تنها در برابر دختري جوان و زيبا آنهم در اتاقي تنها حتي يكبار هم نمي‌لرزد بلكه بسيار به خودش مطمئن است و با وي به راحتي ارتباط برقرار ميكند، و آن قدر ديدش صفر و يكي است كه شريفي نيا را صرفا به خاطر اينكه به دنبال عقد دختر است (دايم يا موقت) ، هر چند به خاطر هوس بازي باشد شخصيت منفي معرفي ميكند.
از طرف ديگر صحبت طولاني با دختران جوان و سپس سوار شدن معتمد و پيشنماز محل به سواري 206 آن هم وسط محله هيچ توجيه منطقي ندارد و اين سوال را به ذهن مخاطب مي رساند كه آيا اين شيخ پير كه انصافا شخصيت آن خوب از كار در آمده است اين حديث امام علي(ع) را نشنيده كه فرمودند:”خودتان را در معرض اتهام قرار ندهيد”؟
رسوايي فيلم متوسطي رو به ضعيفي است كه ديدگاه خوبي نسبت به آدمهاي دوروبرش ندارد و از يك طرف انتظارات را از افراد مقبول جامعه به شكل غيرمنطقي بالا مي برد و از طرف ديگر تمام انسانهاي ديگر را در صورت كوچكترين خطايي گناه كار و سياه مي‌بيند، اما با تمام اين تفاسير فيلم به خاطر دوري از شعارزدگي و عمل گرا بودن آن قابل ستايش است و ارزش ديدن دارد.
Sorry. No data so far.