حجت‌الاسلام و‌المسلمين محسن قرائتي، مفسر قرآن و رئيس ستاد اقامه نماز در آستانه ماه محرم، نامه‌اي را خطاب به مسئولان هيئت‌هاي مذهبي صادر كرد. متن كامل اين نامه به شرح ذيل است:
بسم الله الرحمن الرحيم
خدمت مبارك مسئولان محترم هيئت‌هاي مذهبي
سلامٌ عليكم
بعد از 30 سال گفت‌وگو در تلويزيون خواستم در آستانه محرّم يك نامه براي شما و همكاران عزيزتان بنويسم.
گريه، نشانه عاطفه، عشق، سوز و معرفت است. چشمي كه اشك ندارد، بگريد كه چرا گريه ندارد؛ خداوند براي دختر كافري كه در زمان جاهليت زنده به گور مي‌شد، روضه خوانده و مي‌فرمايد «بِأَيِ ذَنْبٍ قُتِلَتْ: به چه گناهي كشته شد؟» (1)
خداوند در سوره بروج از جنايت‌كاراني كه قبل از اسلام، مؤمنين را در گودال ريخته و آتش مي‌زدند، با كلمه «مرگ بر آنان» (2) ياد كرده است؛ بنابراين دلسوزي براي مظلوم و فرياد بر سر ظالم، كاري خدايي و قرآني است.
اين از يك سو؛ از سوي ديگر خدا در قرآن به پيامبرش مي‌فرمايد: ياد ابراهيم و مريم را زنده بدار (3) بنابراين كار عزاداران، نوعي پيروي از پيامبر و ذكر فداكاري امام حسين (ع) و ياران با وفاي اوست. هر كس را بيشتر دوست داريم در فراقش بيشتر مي‌سوزيم و دلسوزي براي امام حسين (ع) و اصحابش بعد از 1400 سال، نشانه عشق به اهل‌بيت عليهم‌السلام و مزد رسالت پيامبر (ص) است. (4)
براي مظلوم، حتي قبل از شهادتش، گريه كردن جايز است. پيامبر (ص) به حضرت علي (ع) فرمود: تو را در ماه رمضان شهيد خواهند كرد و سپس گريه كرد. (5)
عزاداري براي شهيد بقدري ثواب دارد كه امام صادق (ع) به شاعري فرمود: شنيده‌ام براي امام حسين (ع) شعر مي‌گويي. شعرت را بخوان؛ و حضرت چنان گريه كرد كه صدايش تا كوچه رفت. حضرت فرمود: كساني كه مال خود را خرج معرفت و محبت اهل بيت عليهم‌السّلام كنند، آنها از ما هستند و به سوي ما مي‌آيند. (6)
تاريخ، شهيد زياد ديده است، اما شهيدي مثل پسر فاطمه سلام‌الله عليها، با 12هزار نامه دعوت، روبه‌روي زن و بچه، در كنار آب با لب تشنه، زير سم اسب، همراه با اسارت زن و فرزند و آتش زدن خيمه، به خود نديده است.
اي عزاداران! شما با عزاداري خود دل پيامبر و علي و فاطمه سلام‌الله عليهم را شاد مي‌كنيد؛ در حديث مي‌خوانيم: فرشته‌ها نيز براي امام حسين گريه مي‌كنند. (7)
آنچه اسلام و شيعه دارد از قيام امام حسين (ع) است، بنابراين بايد هر سال بهتر از سال قبل عزاداري را انجام دهيم؛ لكن اين گوهر گرانبها نيز آسيب‌پذير است؛ هدف از اين نامه آن است كه برادرانه و خاضعانه، آسيب‌هاي آن را كه شما خود بهتر مي‌دانيد، با يك ديگر مرور كنيم.
1- از كساني دعوت كنيد كه علاوه بر تحريك عاطفه، عقل و حماسه را نيز رشد دهند. اشعار، برخاسته و برگرفته از آيات و روايات و تاريخ كربلا باشد. آنگونه عزاداري كنيم كه اگر صاحب اصلي عزا (امام زمان) وارد مجلس شد، ما را دعا كند.
2- چون ما منتظر حضرت مهدي (ع) هستيم و او امام جهان است، بايد ما هم جهاني فكركنيم و تعصب‌هاي محلي و هيئتي را كنار بگذاريم.
3- چون هدف عزاداري، خداست، به فكر رقابت، چشم و همچشمي كه ما را از اخلاص دور مي‌كند، نباشيم.
4- اذيت مؤمن گناه بزرگي است؛ ايجاد ترافيك، سدّ معبر، صداي بلندگو و هر كار ديگري كه موجب آزار رساني به ديگران باشد، بايد از حريم عزاداري دور شود.
5- امام حسين (ع) روز عاشورا در برابر تيرهاي دشمن، نماز را اقامه كرد، شما عزاداران عزيز بايد اول وقت همراه با نداي اذان، اقامه نماز جماعت بكنيد و از قبل يك روحاني با خود داشته باشيد و امكان وضو و سجاده را فراهم كنيد.
6- در مدح اهل بيت عليهم‌السّلام مبالغه و غلو نكنيم و مقام انبياء و اولياي ديگر را پائين نياوريم. از اشعار و عبارات سطحي دوري كنيم. از بيان جملاتي كه قدّ و بالا و چشم و ابروي اهل بيت و اصحاب آنان را توصيف مي‌كند، صرف نظر كنيم. آنچه در شأن امام حسين (ع) است، جمله «هيهات منّا الذّلّه» است. يعني زير سم اسب مي‌روم، امّا زير بارِ زور نمي‌روم؛ سر به ني مي‌دهم، ولي نزد طاغوت سر خم نمي‌كنم.
7- از ابزار موسيقي و ريتم‌هايي كه در شأن عزاداري امام حسين(ع) نيست دوري كنيم.
8- در عزاداري مراعات مسائل بهداشتي بشود. در مجالس سيگار نكشيم؛ گاو و گوسفند و شتر را در خيابان نكشيم؛ در غذا پختن و تقسيم آن، اسراف نكنيم، در ميان كساني كه در جلسات شركت مي‌كنند تبعيض قائل نشويم و مراعات افراد را كه روز بايد مشغول كار و تحصيل باشند، بكنيم.
9- روحانيون عزيز نيز آنچه مورد نياز منطقه است، در سايه آيات و روايات همراه با تاريخ كربلا بيان كنند و آنگونه سخنراني كنند كه حتي بچه‌هاي پاي منبر هدف از قيام امام حسين(ع) و پيام كربلا را بفهمند.
اي عزاداران عزيز!
شما نزد خدا مقام داريد؛ نزد پيغمبر و فاطمه سلام‌الله عليهما مقام داريد؛ كار شما ذخيره قيامت شماست؛ اگر اين عزاداري همراه با اخلاص و تقوي به شكلي كه انتظار مي‌رود انجام گيرد، اميد است مورد شفاعت اهل بيت عليهم السلام قرار بگيريم. ولي اگر خداي نكرده حرف‌هاي سُست، شعرهاي غلوآميز، مردم آزاري، غفلت از نماز، اسراف و ولخرجي، چشم و همچشمي، تعصب هيئتي و امثال اين آسيب‌ها وارد كار شود، در قيامت بخاطر اين آسيب‌ها خداي نكرده دستمان خالي خواهد بود.
آنچه گفته شد نه دستور است و نه بخشنامه؛ بلكه نامه‌اي است برخاسته از سوز و ناله؛ اميد است به اين تذكرات كه بارها از زبان امام (ره) و مراجع بزرگوار و مقام معظم رهبري شنيده‌ايم، براي رضاي خدا عمل كنيم.
پي‌نوشت‌ها:
1 – تكوير (9-8)
2 – «قُتِلَ أَصْحابُ اْلاخْدُودِ» بروج (8-4)
3 – «و اذكر في الكتاب ابراهيم» (مريم/ 41) «واذكر في الكتاب مريم» (مريم/ 16)
4 – «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيهِ أَجْرًا إِلا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى» (شوري / 23)
5 – بحار، جلد 44، ص 282، به نقل از امالي صدوق مجلس 29.
6 – الخصال، ج2، ص634. بحارالانوار، ج10، باب7، ص114.
7- وسائل‌الشيعه، ج14، باب104، ص593.
امام حسين عليه السلام:
«أَنِّي لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لَا بَطِراً وَ لَا مُفْسِداً وَ لَا ظَالِماً وَ إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِي أُمَّةِ جَدِّي (ص) أُرِيدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَي عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أَسِيرَ بِسِيرَةِ جَدِّي وَ أَبِي عَلِي بْنِ أَبِي طَالِبٍ» بحارالانوار، ج44، ص329
Sorry. No data so far.