ابتکار ایران در دعوت از دیپلمات های برجسته بین المللی برای بازدید از تاسیسات هسته ای نطنز و اراک، بوضوح به مثابه یک شوک عمل کرده است.
آنطور که رسما علام شده، سران برجسته گروه های سیاسی و جفرافیایی آژانس روزهای 15 و 16 ژانویه 2011 (25 و 26 بهمن 1389) از تاسیسات هسته ای نطنز و اراک بازدید خواهند کرد. این خبر به محض اینکه امروز صبح به طور رسمی توسط سخنگوی وزارت امور خارجه کشورمان تایید شد، در صدر اخبار رسانه های جهان قرار گرفت. اگر چه توزیع دعوت نامه های مربوط به این سفر دوشنبه هفته گذشته (6 دی/ 27 دسامبر) انجام شده، اما واکنش ها تازه آغاز شده و یک مرور اجمالی روی آنها نشان می دهد که غرب قادر به منسجم کردن موضع خود در مقابل این ابتکار نیست.
1- اولین پیام واضح این دعوت آن است که پارادوکسی عبور ناپذیر برای غربی ها ایجاد می کند. اگر دیپلمات های دعوت شده دعوت ایران را بپذیرند، آنچه در نطنز و اراک مشاهده خواهند کرد دقیقا همان است که ایران تا امروز گفته و در یک صبح تا بعد از ظهر خواهند دید که ماشین تبلیغاتی امریکایی ها درباره اهداف برنامه هسته ای ایران جز دروغ نمی گوید و اگر این دعوت را نپذیرند، دیگر هیچ بهانه ای برای متهم کردن ایران به عدم شفافیت درباره برنامه هسته ای اش نخواهند داشت.
2- موضوع دوم این است که ایران دیپلمات های غربی را به تاسیساتی در اراک دعوت کرده که به لحاظ قانونی هیچ الزامی برای گشودن درب آن به روی ناظران بین المللی ندارد. تاسیسات آب سنگین در اراک مشمول پادمان نیست و لذا بازرسان آژانس حق بازرسی از آن را ندارند اگرچه اینکه ایران در سال های گذشته صرفا با هدف نشان دادن حسن نیت خود چندین بار بازرسان آژانس را در این تاسیسات پذیرفته است. حضور دیپلمات های برجسته بین المللی در این تاسیسات ثابت خواهد کرد ایران حتی در مورد تاسیساتی که به لحاظ قانونی تحت پادمان نیستند هم شفاف است لیکن هرگز زیر بار درخواست های غیرقانونی برای بازدید بازرسان از آنها نخواهد رفت. به عبارت دیگر این بازدید، مطالبه شفافیت را تامین می کند بی آنکه ایران را مجبور به هیچ اقدام فراقانونی کرده باشد. بدون شک این اقدام تاثیر قابل توجهی بر کاهش توان چانه زنی 1+5 در مذاکرات استانبول خواهد گذاشت.
3- نکته بعدی این است که ایران در دعوت از دیپلمات های بین المللی برای حضور در این تاسیسات هیچ اعتنایی به چارچوب 1+5 نکرده است. نفس این اقدام نشان دهنده آن است که ایران سیاست خود درباره عدم مذاکره درباره حقوق هسته ای خود با 1+5 را تغییر نداده و جامعه جهانی را بسیار بزرگتر از 6 کشور مذاکره کننده تعریف می کند. راز عصبانیت امریکایی ها از این اقدام ایران هم که امروز در اظهارات مارک تونر و فیلیپ کروالی ظهور یافت شاید همین باشد که می بینند ایران بنا ندارد سیاست خود در بی اعتنایی به امریکا را حتی به اندازه ذره ای تعدیل کند. امریکایی نه در حرف بلکه درعمل ایران خواهند دید که گفت وگو در مقابل گفت و گو و فشار در مقابل فشار قرار دارد و ایران جای این دو را با هم عوض نخواهد کرد.
Sorry. No data so far.