آنروزی که شهید سید مرتضی آوینی هشدار می داد که جشنواره های هنری ما دربند تارهای روشنفکری و اِهن و تُلپ ازما بهتران اسیر هستند، شاید فکر این روزها را می کرد که به مدد همین جشنواره های دست ساز دولتی پرور و مدیران بیلان کاری جمهوری اسلامی، نسل متحجری ازروشنفکران بوجود می آیند که روشنفکرترین شان زیاد که جدید فکر کنند، ما قبل قاجاریه است و توقع دارند فرزند و داماد و دختر خاله و ایل و تبار هرکجا باشی، باید همانجا انتخاب شوی – بیچاره احمدی نژاد که داماد تهران بود و ملکه ای نداشت که ازحقش دفاع کند – سالها بود که نسل هنرمندان انقلاب درهمه فضاهای هنری بایکوت بود. یاباید روشنفکر بودی و یا خنثی که تورا به ساحت روشنفکران راه دهند. ازیاد نمی رود سالی را که درجشنواره سینما حقیقت که بودجه اش را ازوزارت ارشاد دولت احمدی نژاد می گرفت، هرده فیلم سفرهای استانی رئیس جمهور را ازحضور درجشنواره محروم کردند؛ بااینکه لااقل نیمی ازآنها لااقل لیاقت رقابت با دیگر آثار درب وداغان جشنواره را داشتند و همین امسال که همه جشنواره های مستند جمهوری اسلامی، فیلمهایی که باتفکر انقلاب اسلامی درباره اتفاقات مربوط به انتخابات ساخته شده بود را قلع و قمع کردند. بنده خود با یکی ازاعضای هیئت انتخاب یکی از جشنواره ها صحبت کردم. ایشان گفت ما بعنوان هیئت انتخاب چند اثر ازاین میان را انتخاب کرده بودیم، اما مسؤول جشنواره به بهانه اینکه این فیلمها باعث اغتشاش درسالن های جشنواره می شوند، آنها را حذف کرده است. آن لحظه یاد فیلم 444 روز افتادم که به دلیل خود باختگی و توهین به امام خمینی باعث درگیری هایی درسینما فلسطین شده بود. کاش مسؤولان به ظاهر انقلابی ما به اندازه آنها که برباطلشان استوارند، برحقشان پایمرد بودند.
اما این هفته اتفاق مبارکی افتاد که می تواند رخنه ای برای فروریختن دیوارهای نازک روشنفکری جشنواره های ما باشد. جشنواره مردمی فیلمهای ضد فتنه عمارکه قرار است جز درشهرهای بزرگ درروستاها و شهرهای کوچک کشور برگزار شود. البته فضای هنر انقلاب اسلامی علاوه براینکه باید براصول استوار خود یعنی دین، انقلاب و مردم استوار باشد؛ باید به فکر تکثیر و تکثر نیز باشد. این اتفاقی است که ازسالها پیش اروپاییها تجربه اش را دارند. هزاران جشنواره کوچک و بزرگ تخصصی و عمومی که تفکر لیبرالیستی غرب را حتی به روستاها و شهرهای کوچک اروپا برده است و جوایز بیشتر فیلمسازان روشنفکر ایرانی ازجشنواره های اروپایی هم ازدل همین جشنواره های به ظاهر کم اهمیت بیرون می آید.
روز پنج شنبه من درجشنواره عمار مشهد چند فیلم دیدم. بیراهه مستندی تحلیلی درباره حرکت خودجوش دانشجویان حزب اللهی در16 آذر و اتفاقات و برخوردهای با جنبش سبز که براین بستر چند میزگرد دانشجویی درباره مسائل مبتلابه جنبشهای دانشجویی سوار است. نکته مثبت این فیلم استفاده ازروشهای جنبشهای دانشجویی اپوزیسیون درخدمت حرکتهای دانشجویی انقلابی و بدست گرفتن فضاهاییست که پیش ازاین پیراهن عثمان جریان روشنفکری دردانشگها بود. ایران تهران نیست، مستندی کم شناخته، بکر و خودجوش است که باتمی نزدیک به مستند ایران سبز بدنبال اثبات وجود و اهمیت دیگر نقاط ایران جز تهران است. نکته جالب توجه این مستند، استفاده ازراشهایی مربوط به تبلیغات انتخاباتی، رأی گیری و پیگیری همان راشها درروزهای پس ازانتخابات است. اما این مستند نیز مثل بیشتر آثار بچه حزب اللهی ها ازمشکل اطناب و عدم توجه به زمان و ضرب آهنگی کند رنج می برد. البته این مشکل با تدوینی مجدد و کوتاه شدن قابل رفع است. آخرین مستندی که شب گذشته می بینیم؛ دختر لر است. نامی پرمفهوم و طرحی بکر دررد جملات مشعشعانه روشنفکرترین زن ایران درمصاحبه تلفنی با راست گوترین رسانه جهان!! این مستند ترکیبی دیدنی از مصاحبه مذکور، میزگرد مشهور انتخاباتی – فمینیستی سبزها و راشهای فیلمهای ناصرالدین شاه آکتور سینما – اثر تاته هرچیز بروترین کارگردان قرن – و دختر لر و مصاحبه هایی با زنان و دختران خطه لرستان است. به نظر من دیدنی ترین ویکی ازبه یادماندنی ترین سکانسهای سینمای مستند ایران، آنجاست که دختران لر برنمایی ازکوهها و پهنه آسمان، روبه دوربین می گویند من …. دختر لرهستم و …
Sorry. No data so far.