تریبون مستضعفین- تفاوت انسان‌ها همیشه در مرحله آزمون و امتحان‌هاست که خود را نشان می‌دهد. ارزش وجودی انسان است که پدیدار کننده‌ی درجه‌ی انسان‌ها در آزمون‌های این دنیاست و مگر غیر از اینست که این دنیا محلی است برای آزمون و امتحان؟!
هنگامی که انسان هدفی دارد و می‌خواهد به نقطه‌ای برسد باید دید که دین را ابزار رسیدن به هدفش می‌کند یا خود را ابزار رسیدن به خواست و هدف دین؟ دین و پوشش حق، جنبه ابزاری دارد یا هدف و نهایت است؟ باید دانست که در هنگام سختی هاست که سره از ناسره تمییز پیدا می‌کند.
عبدالله بن زبیر موجبات دو بار بی‌حرمتی را به کعبه فراهم کرد. یکی هنگام حمله سپاه یزید به مکه و دیگری هنگام حمله حجاج بن یوسف به مکه. عبدالله به اصطلاح به خانه‌ی کعبه پناه برده بود ولی او خانه‌ی کعبه را وسیله‌ای برای حفظ خودش می‌خواست یعنی حفظ همان فرعون وجودی‌اش.
اما حسین بن علی علیهما السلام وقتی پی می‌برد که دست نشانده‌های یزید قرار است در هنگام طواف ایشان را به شهادت برسانند برای هدف حفظ حرمت کعبه، حج را نیمه تمام می‌گذارند و از حرم امن الهی خارج می‌شوند. امام حسین علیه السلام خودش را وسیله‌ای برای حفاظت از دین کرده بود و جانش را برای حفظ حرمت دین و کعبه می‌خواست و نه کعبه را برای حفظ جانش و منافعش.
در حواشی انتخابات سال ۱۳۸۸ ریاست جمهوری، قبل از انقلاب مستضعفین در ۲۲ خرداد، عده‌ای برای رسیدن به اکثریت رأی مردم و نشستن در جایگاه قدرت، تا آنجا که می‌توانستند حرف‌های زیبا و مردم پسندی از طرق مختلف به گوش مردم رساندند. ختم الکلام بودن ولی فقیه، احترام به قانون اساسی، احترام به خواست و رأی مردم، پیروی از خط امام خمینی ره و راه شهدا همه‌ی این‌ها وسیله‌ای بود برای هدف قدرت طلبی آن‌ها.
دیری نمی‌گذرد که انتخابات به پایان می‌رسد و منادیان شعارهای زیبای مردم پسند، چهره از نقاب بر می‌کشند. بیانیه‌های تحریک آمیز، ایستادگی در برابر قانون، بی‌احترامی به رأی اکثریت، ایستادگی در برابر حکم ولی فقیه، مقابله با خط امام، پاگذاشتن بر روی خون شهدا و…. همه و همه تناقض‌های رفتاری است که در اصل وسیله بودن دین برای قدرت طلبیشان وجود داشت.
Sorry. No data so far.