برای کاسهلیسان ایالات فخیمهی بمب هستهای
محسن بانژاد– سگ وفادار است. کافیست یک یا دو وعده غذا مهمانش کنی، خانهزاد میشود. برایت پارس میکند. دشمنانت را میراند و هنگام رفع خطر برایت دم تکان میدهد. به جای اینکه با اسلحه به دشمنانت شلیک کنی، سگهایت را میفرستی سراغشان تا علیهشان پارس کند. در موقع مناسب و هنگام دیدن ضعف در دشمن، مثلا بعد از انتخابات ریاست جمهوری، بجهد و با استفاده از نیروی دستهای جلو و گردن و پوزه دشمن را به زمین بزند تا تو برسی سر وقتش و … خب! دموکراسی برایش به ارمغان بیاوری.
وقتی سگی بیپناه است، آواره است، کافی است کمی دلجویی کنی، تریبون در اختیارش بگذاری تا پارس کند، کمی غذا و حورالعین و غرب متمدن هم اضافه کنی میشود یک سگ باوفای تمامعیار، بهتر از این سگهای کراواتی، تازه با فقه شیعه و ساختار داخلی سپاه پاسداران هم آشناست. میفرستی که برود پدر صاحبخانه را دربیاورد. بله؛ سگ باوفاست اما انسان سگصفت نان به نرخ روزخور است. سگها انواع دارند: سگ چریک، سگ خوشبیان، سگ وبلاگنویس، سگی مانکن، سگ معمم، سگ خشونتپرهیز، سگ دیپلمات و حتی سگ جاسوس هستهای!
سگ، یک چریک جهان وطن است. برای او فرقی ندارد در ایران زندگی کند یا لندن، هر جا که «صاحب» اختیار کند او همانجا را موطن برمیگزیند. اگر قرار شود صاحب سگ، روزی تهران یا خانه پدری خود سگ را با بمب اتم هدف قرار دهد، سگ لهله کرده و با عطش دم تکان میدهد که مرگ بر وطنپرستی! وطن همانجاست که امپراطور ایمپریالیست باشد! اصلا این هزینهها برای دموکراسی لازم است؛ بلکه کم هم هست!
سگ، به راستی که یک مؤمن واقعی و رب النوع تعبد است. سگ به مقام رضا رسیده است، فانی فی یو اس آ شده است و دیگر هیچ چیز جز تمثال مبارک حضرت «انا ربکم الاعلی» باراک اوباما را بر تارک وجودش نمیبیند و نمیتواند ببیند؛ چرا که المؤمن مرآت المؤمن. سگ، هر چه از دهان شکّرین آن صاحب مقامات عدیده و مزایای جدیده بیرون آید، از قند و نبات و حتی لعل نوشینلبان شیرینتر مییابد چه «هر چه آن خسرو کند شیرین بود»؛ ولو تهدید به حمله با بمب هستهای کرده باشد.
سگها چه از تیره سَگان دوست و برادر، ابوغریب باشند و چه از تبار همین برادر ارزشیمان، عبدالمالک و چه از تبار این سگهای لوکس که با یک چماق ناقابل غلاف میکنند: با یک چیز بچههای جک و جوات خاورمیانهای همیشه مشکل داشتهاند. شما میگویید جگر؛
ما میگوییم انرژی هستهای!
Sorry. No data so far.