نظاره به لطف خدا، بعد از کسب رتبه دوم سوگواره وبلاگ نویسان عاشورایی، اینک، شایسته تقدیر شناخته شد در دومین جشنواره رسانه‌های عاشورایی. در این میان، برگزاری این جشنواره بهانه‌ایی شد که در این پست به موضوع مهمتری بپردازم! و آن ناکارآمدی مدیریت جشنواره‌ها و نمایشگاه‌هایی است که متولی برگزاری آن وزارت فخیمه فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونتهای تابعه آن است!
نمایشگاه قرآن، نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال و جشنواره‌های کوچک و بزرگی که به مناسبتهای مختلف در طول سال برگزار می‌شود، نمونه‌های خوبی از این موضوع هستند.
نمایشگاه قرآن، که در ماه مبارک رمضان هر سال و به مدت 30 روز برگزار می‌شود، ظاهرا دستاوردی ندارد جز صرف هزینه‌های هنگفت اعم از حقوق واضافه کار کارکنان نهادها و سازمانهای شرکت کننده و ساخت دکورهای آنچنانی! اگر چه شایان ذکر است سال 88 به دلیل نامگذاری این سال با عنوان سال اصلاح الگوی مصرف، غرفه داران را از ساخت دکورهای طبقه دار منع کرده و حتی افطاری غرفه‌داران را به صورت رایج توزیع نمی‌کردند. در نتیجه هر غرفه‌دار ناچار بود از نیم ساعت پیش از اذان در صف‌هایی عمدتا طولانی بایستاد تا بلکه لقمه نان و خرمایی را برای همکاران خود و البته به تعداد محدود دریافت کند.
اما از سویی دیگر ظاهرا اعطای بن‌های میلیونی خرید محصولات قرآنی به کارمندان موسسات قرانی وابسته به وزارت ارشاد شامل حال پیروی از دستور مقام معظم رهبری نبود!
از طرف دیگر برخورد نامناسب و غیر قرآنی حراست نمایشگاه با برخی از بازدید کنندگان (اعم از ایرانی و خارجی) و حتی غرفه‌داران، اجبار استفاده از چادر برای بانوان غرفه‌دار (درشرایطی که مانتو و مغنعه حجاب قانونی جمهوری اسلامی ایران است و این اجبار در نوع پوشش بیش از حفظ حریم، بوی ریاآموزی می‌دهد!) و فروش محصولات غیر قرآنی از دیگر مواردی بود که شخصا در این چند سال به‌خصوص این سه سال آخر به کرات دیده‌ام!
با این حال تصور می‌شود استدلال منطقی برای صرف این بودجه کلان خصوصا در این مدت زمان طولانی وجود ندارد!
و بدین ترتیب نمایشگاه فرسایشی که با هدف توسعه و ترویج فرهنگ قرآنی برگزار می‌گردد، در نهایت می‌شود به نام قرآن و به کام …!
نمایشگاه رسانه‌های دیجیتال نیز دست کمی از ناهماهنگی‌های نمایشگاه قرآن ندارد. علی رغم این که این نمایشگاه ذاتا می‌تواند بسیار مفید به فایده برای قشر متخصص باشد، اما کیفیت برگزاری آن مانع رسیدن به اهداف این نمایشگاه است. نمایشگاه 10 روزه‌ایی که نیمی از آن بدون اینترنت مناسب سپری می‌شود! نمایشگاهی که بخش پایگاه‌های اینترنتی آن به غیر از چند غرفه که تعدادشان از انگشتان دو دست هم فراتر نمی‌رود، حرفی برای گفتن ندارد! نمایشگاهی که در عین تخصصی بودنش غیر حرفه‌ایی برگزار می‌شود! به نظر می‌رسد ضرب المثل “سال به سال دریغ از پارسال” در مورد این دو نمایشگاه (قرآن و رسانه‌های دیجیتال) مصداق بیشتری پیدا می‌کند. چرا که نخستین نمایشگاه رسانه های دیجیتال به مراتب قویتر برگزار شد. نشستهای تخصصی مناسب، بها دادن به وبلاگها در قالب یک سالن مجزا و برگزاری آن در مکانی مناسب (نمایشگاه بین المللی) از نقاط قوت این نمایشگاه بود که متاسفانه در دوره دوم و سوم کیفیت آن به شدت تقلیل یافت تا جایی که در سومین سال برگزاری، سالن وبلاگها حذف و چند غرفه کوچک وبلاگ در سالن پایگاه‌های اینترنتی به صورت پراکنده قرار گرفت!
و اکنون جشنواره رسانه‌های عاشورایی! جشنواره‌ایی که اختتامیه دومین آن با کاستیهای فراوانی برگزار شد. محل نامناسب برگزاری، نحوه دعوت مدعوین، نوع میهمانان دعوت شده در این مراسم، زمان برگزاری، و حتی اجرای مراسم! اعم از فراموش کردن دعوت برخی از رتبه داران بر روی صحنه و اهدای جایزه، اعطای جایزه اشتباهی، آماده نبودن تندیس جشنواره و لوح تقدیر و … از نکات قابل توجه این مراسم بود! به نحوه برخورد برگزارکنندگان با مدعوین و رتبه داران دیگر اشاره نمی‌کنم!!
و انگار ظاهرا تفاوتی نمی‌کند جناب وزیر چه کسی باشد! اصلا سبک وزارت ارشاد بدین گونه است!
زیرکی می‌گفت: نهادها، جشنواره‌ها و نمایشگاه‌ها را زمانی برگزار می‌کنند که یا قصد دارند گزارش کار کیلویی دهند و یا بودجه اضافی دارند که باید خرج کنند!
و کلام آخر این که …. لطفا کمی بیشتر دغدغه فرهنگی داشته باشید. برای حفظ فرهنگ باید هزینه کرد اما با مدیریت صحیح و عالمانه.
Sorry. No data so far.