وقتي احمدی‌نژاد در نيويورك برای دولت امريكا دردسرساز می‌شود

كنفرانس بازنگري پيمان منع اشاعه سلاح هاي هسته اي(NPT) در شرايطي برگزار مي شود كه ايران عالي ترين مقام اجرايي خود را به نيويورك اعزام كرده است؛ مساله اي كه باعث واكنش شديد مقام هاي آمريكايي شد و حتي برخي از سناتورها از دولت اوباما خواستند براي رئيس جمهور ايران رواديد صادر نكند. ۱۴ سناتور جمهوری خواه به سرپرستی سناتور جان کورنین، در نامه ای خطاب به هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه ی آمریکا، در درخواست خود آوردند: «این كار غیرمنطقی است و اگر اجازه داده شود که چنين كاري صورت بگیرد، تلاش برای جلوگیری از دستیابی گروه های تروریستی و دولت های ياغي به تسليحات هسته ای به تمسخر گرفته می شود.» در مورد بي ربط بودن اين ادعا نيازي به توضيح نيست.

به گزارش رجانيوز، اين درخواست كه بسيار عجيب و مبتدي گونه انجام شد حقايق بسياري را در خود نهفته دارد. ايالات متحده همواره از كشاندن بحث هاي سياسي به رسانه استقبال كرده و خود مروج آن بوده است. آنها در دوران جنگ سرد از همين ابزار براي تحت فشار قرار دادن اتحاد شوروي استفاده كرده و اين كشور را منزوي ساخته بودند. برتري بسيار زياد رسانه هاي غربي باعث شده بود تا اين كشور هموراه خود را پيروز هر رقابتي بداند. اما در مورد جمهوري اسلامي ايران و محمود احمدي نژاد، اوضاع تفاوت هايي دارد. اگرچه آنها توانسته اند تبليغات زيادي را عليه رئيس جمهور به كار بسته و تلاش زيادي براي وارونه نشان دادن حقيقت به كار برده اند اما بسياري از مردم فراتر از منطقه خاورميانه و در اروپا و آمريكا به دليل روبرو شدن با تناقض هاي فراوان، به رسانه هاي خود با ديده ترديد نگاه مي كنند. امروزه شرايطي به وجود آمده است كه ديگر با يك رقابت يك طرفه روبرو نيستيم.

توجه به رابطه سياست خارجي فعال جمهوري اسلامي و فضاي حاكم بر پيمان منع گسترش به عنوان يك رژيم خلع سلاح و كنترل تسليحات نشان مي دهد كه تغييراتي اساسي در مواجه كشورهاي مستقل با اين رژيم ها به وجود آمده است. رژيم هاي كنترل تسلحات همواره به عنوان ابزارهايي براي تضمين برتري ها، حفظ رويه هاي مفيد با توجه به منافع قدرت ها و ايجاد رويه هاي جديد عمل كرده و هيچ گاه از يك منطق مبتي بر عدالت و يا حداقل منطبق بر ادعاهاي توافق شده پيروي نكرده اند. توجه به اين نكته زماني بيشتر اهميت مي يابد كه توجه كنيم در گفتگوهاي خفت بار انتقادي و سازنده كشورهاي غربي ايران را به عدم عمل به قوانين خود متهم مي كردند كه نه تنها اتهام زني بود بلكه موضوعي داخلي به شمار مي رفت و به بيگانگان ارتباطي نداشت.

در موضوع كنترل تسليحات شاهد انبوهي از تعهدات زيبا و جذاب هستيم كه فقط براي جلوه بهتر مورد استفاده قرار مي گيرد و قدرت هاي بزرگ به هيچ وجه خود را مقيد به عمل به اين تعهدات نمي دانند. با اينكه در NPT به صراحت موضوع خلع سلاح هسته اي قيد شده است اما به هيچ وجه بدان اشاره اي نكرده و حتي به دنبال بندهايي براي محكم كردن حلقه انحصار و از بين بردن حداقل بندهاي مفيد اين پيمان هستند. آنها در دهه 60، NPT را به وجود آوردند و چون در آن هنگام تصور اينكه كشوري غير از دارندگان سلاح هسته اي بتواند غني سازي كند وجود نداشت، آن امتياز را براي كشورهاي جهان سوم قائل شدند و هم اكنون كه اين مساله، يعني غني سازي توسط كشوري غير از دارندگان اصلي سلاح هاي هسته اي به واقعيت پيوسته با همه ابزارهاي ممكن قصد دارند اين حق را سلب كنند.

سياست خارجي فعال جمهوري اسلامي باعث زنده شدن مطالبات كشورهايي شده است كه خود را در يك وضعيت امتيازدهي و محتوم گرفتار مي ديدند و همين مساله خشم ايالات متحده را به دنبال داشته است. آنها شاهد تغيير ماهيت رژيم هايي هستند كه زماني از آنها به دلخواه استفاده مي كردند. رژيم هايي كه با افزون شدن مطالبات كشورهاي جنوب به اسباب دردسر آمريكا تبديل شده است.

در حالي كه آمريكايي ها به دنبال تغييراتي در بندهاي 3 و 10 هستند، ايران بند 6 را هدف قرار داده است. ماده 6 مي گويد: هر یك از اعضاء این پیمان متعهد می‌گردد كه با حسن نیت، مذاكرات در رابطه با اقدامات موثر جهت توقف هر چه زودتر مسابقات هسته‌ای و خلع سلاح هسته‌ای، انعقاد پیمان خلع سلاح عمومی و كامل تحت كنترل سخت و موثر بین‌المللی را تعقیب نماید.

سفر احمدي نژاد به نيويورك نشان داد كه جمهوري اسلامي قدمي به عقب نگذارده و بر پيگري حقوق خود مصر است. در كنفرانس بازنگري NPT سال 2005 اهداف ايالات متحده تحقق نيافت و آنها با تمام قوا آمده اند تا خواست هاي خود را به كشورهاي عضو تحميل كنند. كنفرانس هسته اي تهران و دستاوردهاي فوق العاده آن نشان داد كه اين هدف دست يافتني نيست و دوران رژيم سازي هاي يك طرفه سپري شده است.