ديكتاتورى در نقاب روشنفكرى

از مهم ترین شاخصه هاى دیكتاتورى انحصارگرایى، عدم پایبندى به قانون و خودمطلق انگارى است. دیكتاتورى در قالب هاى گوناگون مى تواند متجلى شود. یك پدر در محیط خانواده، یك مدیر در محیط كار، یك دبیر كل در یك حزب و هر فردى در هر محیطى قابلیت تبدیل شدن به یك دیكتاتور را داراست، حتى گاهى ممكن است یك فرد داراى روحیه دیكتاتورى باشد، اما تا زمانى كه زمینه بروز آن فراهم نشده فردى آرام و متین به نظر برسد. آنچه این روزها در رفتار آقاى میرحسین مشاهده مى كنیم از نوع اخیر است. تصویرى كه پیش از این مهندس موسوى در اذهان وجود داشت تصویر یك فرد آرام، فرهنگى و منطقى بود و اگر در سال هاى گذشته گفته مى شد كه آقاى میرحسین داراى روحیه خودمطلق انگارى است كمتر كسى باور مى كرد، هر چند برخى از نخبگان سیاسى كه در گذشته با وى مراوداتى داشتند به نشانه هایى از این نوع روحیه در او اشاره مى كردند.
میرحسین كنونى نماد یك جریان تاریخى است كه ریشه در روشنفكرى بیمار غرب گرا دارد، جریانى كه با موج سوارى حرفه اى انقلاب مشروطه مردم مسلمان ایران به رهبرى روحانیت را مصادره كرد و با شعار آزادى سیاه ترین دوره خفقان تاریخ مردم ایران را رقم زد. این جریان نداى مخالف شیخ فضل الله نورى را تاب نیاورد و با اعدام آن روحانى مجاهد لكه ننگ ابدى بر پیشانى روشنفكرى سیماى غرب گرا زد.
با مطالعه تاریخ معاصر مى توان شیوه ها و ابزارهاى پیچیده این نوع از دیكتاتورى را استخراج كرد.
مهم ترین شیوه ایجاد خفقان در دیكتاتورى روشنفكرى عملیات روانى با ابزار رسانه است. جریان روشنفكرى دوره مشروطه با انحصار حرفه روزنامه نگارى و قبضه عرصه مطبوعاتى كشور ابتدا هجمه سنگینى را علیه روحانیت و رهبران مذهبى مشروطه تدارك دید. سپس در سایه آن توانست نه تنها مردم متدین كه نخبگان سیاسى و مذهبى را نیز دچار تردید و سكوت كند و در آن سكوت مرگبار صداى حق طلبى شیخ شهید با طناب روشنفكرى خفه شد. در آن دوره مردم و نخبگان سه گروه بودند، گروه اول كسانى بودند كه به خاطر نو پدیده بودن روشنفكرى غرب گرا و به دلیل شعارهاى فریبنده مانند شعار آزادى ادعاهاى دروغین این جریان را باور كردند. گروهى دیگر مرعوب فضاى سنگین تبلیغاتى این جریان شدند و از ترس انگ ضد آزادى و حامى استبداد همراهى یا سكوت پیشه كردند گروهى دیگر، نه به اندازه شیخ شهید، اما تا حدودى پى به ماهیت این جریان بردند ولى با این توجیه كه فعلاً براى حذف استبداد نباید با این جریان مقابله كرد تا جبهه دیگرى باز نشود و شق عصاى مسلمین نگردد، شیخ را تنها گذاشتند.
حربه انگ زدن و ترور شخصیت مهم ترین و مؤثرترین ابزار این جریان است. در سال هاى اول انقلاب شاهد بودیم كه چگونه با این روش پاك ترین و خدوم ترین یاران امام(ره) مانند شهید مظلوم دكتر بهشتى ترور شخصیت شد تا جایى كه برخى از عناصر حزب اللهى نیز باور كردند. در ایام انتخابات ریاست جمهورى نهم و دهم نیز شاهد بودیم كه چگونه با تكرار گسترده تهمت هایى را متوجه احمدى نژاد كردند. تهمت هایى همچون دروغگویى و خرافه گرایى همه اینها در سایه تبلیغات حجیم رسانه اى ممكن شد. در روزهاى اخیر خواندیم و شنیدیم كه یكى از اعضاى ستاد میرحسین و عضو شوراى مركزى سازمان مجاهدین انقلاب در مورد تصمیمات پشت پرده این جریان براى ایجاد اغتشاش با هدف براندازى افشاگرى كرد. بلافاصله حجم گسترده از حملات رسانه اى و سیل تهمت ها علیه این شخص و نظام شروع شد، مبنى بر اینكه این فرد تحت فشار و در بازداشت مجبور به این اعترافات شده است.
البته نامبرده بلافاصله طى مصاحبه اى پاسخ ایشان را داد و تاكید كرد كه حتى براى یك دقیقه هم بازداشت نبوده و تمام مطالب گفته شده با آزادى كامل و در پى تحلیل شخصى وى بوده است.
مطمئناً در بین این جریان بیمار كم نیستند افرادى كه به ماهیت دیكتاتور مآبانه سرانشان واقفند و دیدگاه هاى مخالفى دارند، ولى از ترس انگ هاى گوناگون سكوت كرده اند. البته برخى هم براى سركوب نداى درونى وجدان خویش و به دست آوردن آرامش كاذب به خود تلقین كرده اند كه كاملاً با این گروه دیكتاتور همفكرند. نشانه این طیف این است كه هیچ انتقادى در ذهن و زبان خود نسبت به سرانشان ندارند.
گویا اینكه ایشان معصومند و در واقع طیف مذكور دچار نوعى خودسانسورى شده اند و به توصیه كنفوسیوسى عمل مى كنند كه اگر نتوانستى جلوى تجاوز را بگیرى، سعى كن از آن لذت ببرى. براى این جماعت دعا كنید.