این «عده‌ی اندک»

تریبون مستضعفین ـ مراسم گرامیداشت یاد امام در سالروز ارتحال ایشان، امسال همان‌طور که قابل پیش‌بینی بود با حاشیه‌های متفاوتی روبرو گردید.

از مهمترین حاشیه‌های مراسم دیروز واکنش مردم حاضر در حرم امام خمینی، به سخنرانی سید حسن خمینی بود. به طوری که از ابتدای حضور وی در جایگاه مردم شعار دادن خود را با شوری عجیب شروع کردند و آن را ادامه دادند تا جایی که سیدحسن خمینی نتوانست صحبت‌های خود را ادامه دهد. این اتفاق در حالی روی داد که وی چندین بار، با درخواست فرستادن صلوات برای شادی روح امام و … تلاش نمود تا جمعیت را آرام کند. اما هر بار بعد از فرستادن صلوات شعارها از سر گرفته می‌شد. در آخر او با بیان این‌که جمعیت زیادی بیرون از صحن منتظر شنیدن سخنان هستند که این افراد در داخل اجازه سخنرانی نمی دهند، شعار دهنده‌گان را عده‌ای اندک شمرد و جایگاه را ترک کرد.

این در حالی بود که تمام جمعیتی که در صحن مصطفی خمینی بودند یک‌پارچه شعار می‌دادند و مردم در بیرون نیز آن‌ها را یاری می‌کردند.

چند نکته در این رابطه قابل طرح است. اول این که سید حسن خمینی در حین ترک جایگاه و دعوت از رهبر انقلاب برای سخنرانی مورد تفقد ایشان قرار گرفت. نکته‌ی بعد در مطلع سخنان رهبری است که با دعوت همه به تقوا و بیان «قول سدید» آغاز شد. ایشان در اواخر خطبه ی اول نیز به بیان خاطره‌ای از امام پرداختند که وقتی از ایشان در مورد شخصی سوال کرده بودند امام ابتدا فرمودند ایشان را نمی‌شناسم، و بلافاصله جمله‌ای مذمت‌آمیز در وصف او گفته بودند. اما با فاصله‌ی یک یا دو روز و در مراجعه‌ی بعدی آیت الله خامنه‌ای به ایشان، فرمودند در مورد سوال از آن شخص، جواب من فقط این است که «ایشان را نمی‌شناسم». آیت الله خامنه‌ای تاکید کردند در سخن گفتن در مورد افراد، فقط در حدی که می‌دانیم بسنده کنیم و بیش از آن چیزی نگوییم.

اما نکته‌ی اصلی این بود که سید حسن خمینی وقتی در مقابل این شعارها قرار گرفت، شعاردهندگان را عده ای اندک برشمرد. این در حالی رخ داد که تمام افراد حاضر در مراسم از شدت و وسعت شعارها متوجه شرایط ویژه و خاص حاکم بر فضا، و نادر بودن این اتفاق مطلع گشته بودند.

این برخورد سید حسن خمینی در مواجهه با مردم مخالف خود و اندک دانستن آن‌ها در سال‌های اخیر و به خصوص در یک ساله‌ی بعد از انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ بارها و بارها، از سوی افراد و جریانات متعدد دیده و شنیده شده است.

به طوری که جریان معترض به نتایج انتخابات، میزان طرفدارن فرد برنده در انتخابات را بسیار کم می‌دانستند و از به کار بدن لفظ «مردم» برای توصیف آنان به شدت خودداری می ورزیدند. در مقابل هر گاه در بیانیه‌ها یا مصاحبه‌های خود می‌خواستند به هواداران خود اشاره کنند طوری وانمود می‌کردند که «تمام مردم» هم‌نظر و هم‌رای با آن‌ها هستند و فقط «عده‌ای اندک» در طرف مقابل قرار دارند. این سیاست در اظهار نظرها و تبلیغات انتخاباتی نامزدهای شکست خورده، تا جایی پیشرفت که هواداران آن‌ها نسبت به این که «مردم» همه همراه و هم‌نظر با آن‌ها هستند اطمینان حاصل کرده بودند و بعد از اعلام نتایج رای‌گیری، برایشان قابل باور نبود که ۶۳ درصد از مردم شخص دیگری را برگزیدند.

به عنوان مثال، این ادبیات در حرف‌های میرحسین موسوی، زهرا رهنورد، مهدی کروبی و محمدرضا خاتمی در یک‌ساله‌ی اخیر به روشنی قابل ملاحظه است. به طوری که از مردم با عنوان لباس شخصی، عده‌ای مزدور یا فریب خورده، جمعیت مهندسی شده و یاد می‌کنند!

این رفتارها متاسفانه از سوی جریانات وابسته به طیف موسوم به اصلاح‌طلب، در سال‌های اخیر بسیار تکرار شده است، و این افراد به جای پرداختن به بررسی چرایی عدم اقبال مردم به نامزدها و شعارهای خود، سعی در انکار خواست اکثریت مردم به انواع روش‌ها دارند؛ که خود عامل تشدید شکست‌ها و ناکامی‌های آینده آن‌ها خواهد بود.

سید حسن خمینی نیز خوب بود به جای نشان دادن این واکنش، به این فکر می‌کرد که چرا چنین اتفاقی رخ داده است. جمعیتی که هر ساله در حین مراسم، آرام به سخنان او گوش می‌دادند چرا امسال این گونه خروشیدند و نگذاشتند صحبت‌های او تمام شود.

کسانی که دیروز شعار می‌دادند همان افرادی بودند که هر ساله برای بزرگداشت امام خمینی به حرم ایشان می‌آیند. همان کسانی هستند که هر سال در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت می‌کنند. همان‌هایی هستند که ۹ دی ۸۸ آن تجمع عظیم را بوجود آوردند. همان‌هایی هستند که ۲ خرداد ۷۶ به سید محمد خاتمی رای دادند و ۲۲ خرداد ۸۸ به محمود احمدی‌نژاد.

حاشیه‌هایی از مراسم ۱۴ خرداد امسال: جهان / الف