توضیح: انتشار این مطلب به معنای برانداز خواندن حامیان نامزدهای معترض نیست. این یادداشت و یادداشت‌های مشابه با هدف آگاه‌سازی نسبت به حرکت‌هایی که قصد سوء استفاده از اعتراضات مختلف در داخل کشور را دارند منتشر می‌شود.
شارپ – اکرمن – سوروس رئوس سه ضلع مثلث پژوهشی – مالی هستند که با ایجاد و راه‌اندازی موسسات و نهادهای گوناگون و با حمایت سازمانهای اطلاعاتی ایالات متحده در راستای انقلاب‌های رنگین در کشورهای مختلف گام برداشته‌اند.
مقاله پیتر اکرمن – رامین احمدی که سه سال قبل با عنوان “آینده ایران، خیابانها را نگاه کنید” در نیویورک‌تایمز منتشر شده را بخوانید.
4 ژانویه 2006 – نیویورک‌تایمز
http://www.nytimes.com/2006/01/04/opinion/04iht-edacker.html?_r=1
اما تحولی دیگر نیز در ایران وجود دارد (تحولی مثبت با پتانسیل قوی) که دنیا نباید آن را ازدست بدهد: مخالفتها واعتراضها علیه احمدی نژاد در حال افزایش است.
درحالیکه احمدی نژاد به حق ایران در داشتن انرژی هسته ای تاکید می کند، وی قول داده که درآمد کشور را میان فقرا توزیع کند و سرمایه داران را مهار کند. درحالیکه سیاستگذاران و صاحب نظران در غرب از ادبیات به کار برده شده توسط احمدی نژاد متاسف شده اند.
اقدامات اندکی توسط مجامع بین المللی – اکنون وگذشته – برای حمایت از شهروندان عادی ایرانی که بی وقفه خواستار دموکراسی ناب،حاکمیت قانون و فرصت های اقتصادی هستند، انجام شده است. ایرانیهایی که به خاطر پیوستن به اعتراضها با خطر زندانی شدن یا حتی بدتر از آن روبرو هستند ،از سیاست خارجی امریکا و اروپا راضی نیستند.
با وجود تمام مشکلات، تاکتیکهای غیرخشونت آمیزهمچون اعتراضها واعتصابها به طور متناوب به امور طبیعی در صحنه سیاسی داخلی ایران تبد یل شده است .
متخصصان پزشکی، معلمان، کارگران، رانندگان اتوبوسهای شرکت اتوبوسرانی تهران اعتصاب کردند. درهفته انتخابات ریاست جمهوری بیش از 6000 هزار زن ایرانی به خیابانها ریختند تا به قوانین تبعیض حقوق زنان به ویژه به ممنوعیت کاندیداتوری حقوق زنان برای انتخابات ریاست جمهوری ایران اعتراض کنند. فعالان دانشجویی نیز اغلب دست به اعتراض، تحصن و تظاهرات زده اند.
متاسفانه این اقدامات هماهنگ نشده است و سازماندهان آن نمیدانند که اعتراضهایشان را چگونه سازماندهی کنند.
در حالی که جنبش توده مردم برای حقوق برابر و آزادی های مدنی منتظر برانگیخته شدن است، سازماندهان و رهبران آن تا کنون فاقد دیدگاه استراتژیک مشخص و رهبری مستحکم بوده اند. به علاوه ناکامی مجلس اصلاح طلبان و تضمین پیروزی احمدی نژاد فضایی پیچیده ای را در جامعه ایران حاکم کرده است. دراین فضا و پس ازاینکه قولهای داده شده جامه عمل پوشانده نشود، فرصت جدیدی برای ایرانیهایی که هنوز مقاوم هستند و خواستار اعمال اصلاحات اقتصادی می باشند ،ایجاد خواهد شد.
این عزم واراده باید توسط جامعه جهانی تحت اقدامات برای حمایت از آزادی وعدالت در ایران منعکس شود. دولتها باید فشارها را بر ایران افزایش دهند. سازمانهای غیردولتی سراسرجهان باید اقداماتشان را در راستای کمک به جامعه ی مدنی ایران، گروههای فعالان زن، اتحادیه ها و روزنامه نگاران در ایران گسترش بدهند و در نهایت رسانه های جهان باید پوشش منظم جریان اعتصابها، اعتراضها و دیگراقدامات مخالفان را شروع کنند.
پیشتر در تاریخ این اقدامات موثر واقع شده است. برای نمونه کاتولیکها در اروپا و آمریکا به اتحادیه های تجارت در لهستان و جنبش “قدرت مردم” در فیلیپین کمک کردند. سازمانهای آفریقایی – آمریکایی نیز به گروههای مدنی آفریقای جنوبی درمبارزه با آپارتاید کمک کرده بودند. این نیز میتواند الگویی برای ایران باشد. ایرانیها خود میتوانند با استراتژیهای غیرخشونت آمیز به جنبشهای اعترا ض آمیز خود ادامه بدهند و در نهایت آینده کشورشان را رقم بزنند.
